اندک جایی برای زیستن

این چند هفته روزای بدی بود، روزای سردرگمی و گیرکردن بین اخبار ضد و نقیضی که هر روز منتشر میشد، حقیقتا نمیدونم این روزا چجوری گذشت، با غم و پشیمونی و گاهی حسرت و خیلی چیزای دیگه.امروز وقتی تو جلسه آزمون بودیم فکر میکردم چقد ناعادلانه‌س تعیین شدن آینده‌ت با ۴ ساعت کذایی!!!! و جدا نمیدونم چیکار کردم! راضی بودم؟ ابدا. اما برخلاف همیشه که دائم خودمو سرزنش میکردم الان آروم ترم ، به همه‌شون اعلام کردم میخوام امسالو بشینم و یه بار دیگه خودمو امتحان کنم و به

Nav çiya û zinaran pey dilê kovî Bûm bi bask firiyam tevlî xeyalan Deşta dûr pir dûr e li rojava destara derdan e hêviya min dîtinek bû Ji vê refê neqetiya'm tevlî wê firiyam Wek koçeran geriyam bin baranê da Henasê min bi vedeng e, gava min bêdeng e mêwa giyanê min lal e Destê min ji te nabe lê pir pir dereng e Ji te re malekê ji kevirokan ava dikim Deriyê wê şilêr be banê wê morîk be çira wê pêjna te مارشال چرا این آهنگ منو یاد تو می‌ندازه؟؟؟ و

دیروز نشستم کلی فکر کردم، برنامه رو پاره کردم، نوشتم از چیزایی که میخوام بهشون برسم، از چیزایی که با این تلاشِ کم و ناکافی دارم از دست میدم، حقیقتا این مسیر، مسیر من نیست اما چه میشه کرد؟ نمیشه با صبر کردن و حسرت گذشته رو خوردن انتظار داشت همه‌چی درست بشه، همه‌چی ایده‌آل بشه! فکر کردم از مسیری که میخواستم طی کنم خیلی دورم، اونقدر دور که انگار مال هزارسال پیشه اما در عوض حالا مسیر جدیدی دارم برای رسیدن بهش.